Vrouwen hebben altijd gewerkt, maar hun erkenning op de arbeidsmarkt en de waardering van hun werk zijn er pas heel geleidelijk aan gekomen na lang strijd voeren en na vele debatten. In tegenstelling tot de man blijft de vrouw schommelen tussen haar rol in de maatschappij en binnen het gezin, tussen productie en voortplanting. Haar arbeid is zich helaas in de schaduw van de gezinsuitbreiding blijven ophouden, zonder daarvoor een loon te ontvangen (zoals bij kinderarbeid).
Deze onderwaardering van vrouwenarbeid wordt helemaal duidelijk wanneer de industriële samenleving haar intrede doet. De vrouw blijft afhankelijk van familiale en echtelijke verbintenissen. Als ze al de arbeidsmarkt betreedt, betekent haar loon niets meer dan een “aanvulling”.
Paradoxaal genoeg mag vrouwenarbeid zeker niet als bijkomstig beschouwd worden: de onderbetaalde vrouwelijke werkkrachten vormen zelfs, net als kinderarbeid, een essentiële factor voor het kapitalisme tijdens de 19de eeuw. Zo kan worden opgetornd tegen de concurrentie.
Het verhaal van de lonen van vrouwelijke werknemers, en we beperken ons niet tot de cijfers, bewijst de complexe verhouding van vrouwen tot de maatschappij.
Hoewel sommigen beweren dat de emancipatie van de vrouw al heeft plaatsgevonden, blijven de ongelijkheden tussen mannen en vrouwen op de arbeidsmarkt bestaan, en zeker op het vlak van lonen.
Vandaag bereikt de activiteitsgraad bij vrouwen bijna 60% (voor mannen ongeveer 70%), maar de lonen bij vrouwen blijven gemiddeld zo’n 21% lager liggen dan de lonen voor mannen.
Vrouwen vormen nog steeds een groep apart binnen de werkende bevolking, een groep waarvoor andere aanwervingscriteria gelden dan voor mannen.